I'm (not) a prisoner

Sing sing AlcatraaaZD


Od vode me iz sobe
na zrak
ispod pogleda tvog,
svježeg, čistog,
ravnodušnog
dijeli samo razgovor
dirljivo izbrušen

Danima sam se viđao
bijelim,
kao isklesan vijavicom
u slabine,
tamo gdje je meso
razgolićeno
i prepušteno divljini

Govorim ti da obrišeš
našminkane lekseme skliskih noktiju
dok na njima izgovori
ulaze u škare,
a ja pokušavam izračunati
nagib iz trećeg korijena
u gradu savršenom za vožnju
biciklom

Ono što ti u očima drhti nema tok.
Nema ga ni naša nepomična sloboda.

"Not a prisoner I'm a free man
And my blood is my own now
Don't care where the past was
I know where I'm going"

Nerazmatrana mogućnost
smaknuća
dotakla je vrhove
izvjesnosti

pred jamom

on može odabrati
način odlaska i
on bira
bez trunke oklijevanja

svejedno je

sad
kad je teška zemlja oku nebo
sad
kad liči na kolijevku
sad
sad bi samo zlonamjernici
u njoj pronašli
neslućene obrise groba
sad
kad kucnuo je čas
za lopatu i
izgradnju novog doma

prije odlaska u svijet crva
časti se tišinom čempresa
da čuje sebe i vidi
sve ono što je mogao biti.

Exodusˣ

Horde antropomorfnih kameleona
s urednim dozvolama i papirima
sletjele su jučer, u šest i pol navečer
(na otočju Kiribati već je svanuo novi dan).
Mislio sam: „Traže azil“, okrenuo glavu
pravac zapada, ničim izazvan trepnuo
i popio po' čaše negaziranog pića.

Nisu tražili azil, zgranutih očiju
uvjerili su se: čeka ih „Eldorado“.
Svidio im se propuh. Godio im je.
Već su se razmnožili. Kao štakori.
Lijepi moj stolac odjednom je postao
lijes, kapsa s kotačićima
za brže otpremanje na vječne pašnjake.
A kameleoni? Prošli su nezapaženo, u sjeni
migracije nosoroga. Zaista su bili bučni.

Kolonizatori su postali konzuli,
danas sjede okićeni bijelim ruhom,
i neokaljanim se pedigreom
diče, na sva zvona, crème de la crème.
„To smo mi!“
Oni su vlasnici slobode,
Oni vladaju.
Zauzeto, ne diraj.

Endogene sile na djelu

Tektonika u širem smislu

Kopno šuti jer otokom postati
želi
Otok se skrivečki istom cilju
veseli
k'o djeca što na brige su
slijepa

bruji pijani kontinent, za njim

redom Krk, Krf, Kefalonija, Kreta

A malena bića na istim mjestima
stoje
i priča je ista, iste riječi, iste su i
boje

isto zvuči ta endogena melodika

što je svira naša draga majka tektonika

Luster

Monologhi notturni

„Ecco“, dico a quello storpio
sdraiato sugli aghi di pino
„Stando qui, non sono più
prigioniero dei vuoti giorni,
forestiero nel cuore,
figura alla deriva“.

Traccio linee di sogni impercettibili,
alla bassezza umana invisibili;
sugli occhi fugaci e spenti
un velo di solitudine.

La notte per un attimo si rischiara,
crolla il muro del buio,
ma è solo un'illusione.
Incrocio la realtà: luci nulla, il resto ombre.

Volonterose le mani sue fatate
scendono nei meandri dell'oblio
di giorni persi per sempre.
Tormenti non avverto però.

„È chiaro“, concludo,
„anche questa è la strada sbagliata“
e alla voce che fra le freddi pareti rimbomba rispondo:
„Vorrei essere un granellino di sabbia,
dalle onde farmi trasportare
oltre la cieca quiete della nebbia
per sapere dove finisce il mare“.

Kažeš da svršavaš nad brojevima,
što ih je više to si usijaniji,
usta u zanosu putuju na sjever
dok tipkanjem prizivaš duhove
i sve ono o čemu si oduvijek sanjao.

Smrvio bi mediokritet u ogledalu
jer to jednostavno ne možeš biti ti,
to je igra sjena i sjene su oko tebe.
Voliš ih, voliš da te gledaju
kako se ponosno kruniš nedodirljivošću.

Misliš da te vole, care.
Misliš da ti se iz ljubavi klanjaju.
Misliš i zaboravljaš.
Misliš i zaboravljaš.
Misliš i zaboravljaš.
Usta više ne putuju na sjever.
Misliš i zaboravljaš.