Mors, mortis

Varaš se kad zaspeš,
bijeg je nemoguć,
potonuće u istinu
određeno besviješću.
U zamci ne odlučuješ ti.
Boli.
Znam.

Postelja-samica,
izolirana placenta,
u njoj nepozvani gost,
neishranjeno čedo
židova i ciganke,
dead man sleeping.
Sve vidim,
cijelo mnoštvo tepa,
zdušno navija.
Pune puncate tribine:
„Ubij ga!“
„We want him dead!“
Sudac do suca. Proroci pravdonoše.
Živ je ergo Kriv je.
A porota?
Zar je cigo-ćifut zaslužuje?
Ne budite smiješni.

Novopečeni leš visi,
bar je stekao iskustvo,
neka kažu da smo beštije,
naučili smo mi njega.

Da mi povjeruješ
sad bih naiskap
preplivao noći do punte
što je sakrivaju maske.
Maski se najviše bojim,
Klonim ih se,
a čovjek im se klanja.

Maske i varke,
Slova i riječi,
Prst i ruka,
Život i smrt,
Tren i Vječnost.

I vječni ponavljači.

Encanteri

T'he vist
(i reconegut un instant després).

Illa encesa que surts de les fosques,
ara sí, clara.

Els llamps
de les teves pupil•les em maregen
i m'he perdut en el teu esguard
impossible.

Si no et torno a veure et deixaré
al calaix, poruc. Per això mai
t'estimaré. Et desitjaré.

Sóc un pèssim mentider.

Kukavica i istina

Još jedna pjesma (ovaj put u izuzetno prirodnoj rimi) nastala snažnom introspekcijom za vrijeme "ne pretjerano izraženog" optimizma. Uostalom, pesimisti su optimisti s iskustvom...ili im možda fali hrabrosti, to je na kraju krajeva sasvim subjektivna procjena.


Kukavica i Istina

Tiho mi budi živote, večeras,
stari te drug očajno moli
da mu suze brižno očuvaš
od kandža prodane boli.

Usred jecaja glas svoj pritaji
jer mrtvački bljesak ne mari za slabe,
ako ponos i načas zataji
ne brini, vrijeme sve jede, od pete do glave.

Ne skrivaj se, ne laži, ne bježi,
jadikovke pokošene nek' trunu
dok kukavica na sebe reži,
Da, proklinje pretešku, poklonjenu krunu.

I pada maska, nijema i laka,
lice spremno da zamjenu nađe,
da ga zapljusne težina mraka,
potope se sve spasonosne lađe.

Opsjednuto, tvrdoglavo vjeran,
obraćam se, živote, baš tebi,
ni sam ne znam što smjeram
ni koliko časak istine vrijedi.

Pješčani pljusak

Sluge sivog plamena,
širokih morskih vrata,
dveri ponosnog neba
pjene se iz kamena
prosipanog zlata.
Pješčanim zrncima,
izrovanim kapima kiše,
potopljenim trncima
pljusak tragove briše.
Oblak u niskom letu...
izgara, duh ispušta,
izaziva sudbinu kletu.
Opijeni sag gmiže,
jašući val stiže.
Uspavana pučina.

A Silvio...(mi scusi sior Leopardi)

Giusto una premessa: questa poesia-omaggio non e' un pesce d'aprile, al contrario.
Lungi da me spacciarmi come portatore di verita' assolute ed inoppugnabili...esistono pero' persone/personaggi che hanno suscitato e continuano a suscitare in me un misto di derisione ed ribrezzo ed in questo senso non posso che esprimere queste sensazioni attraverso una gentil poesiola. Arrivederci.

L'allegro despota

Inneggia a te la massa
o re dalle vesti sgargianti
lo schermo la tua grancassa
in attesa di sintagmi brillanti.

Dell'orgoglioso sorriso profeta
amplesso di sordida bile,
portentoso candido esteta
immune a cadute di stile.

D'allegria il potente trasuda,
cristallino appare il vetro,
cagionevole alla verita' cruda
recita l'ossimoro tetro.

Il cuore dei matti ascolta
del despota l'arringa gioiosa,
siede alla destra piu' stolta
l'applauso alla trovata estrosa.

Dei pellegrini guida la via
intrisa di pensieri fissi,
oppressa da militante follia
ridacchia l'esiliata eclissi.