Versi pomeridiani

E luce…non fu

Nei tardi pomeriggi
di una vita qualunque
mi si rivelo' tacitamente
un'immagine sconosciuta…
il respiro soffuso
di un'anima vagante,
la voce eterea
d'un viso mai visto
l'ultimo pensiero…
che fosse il mio?
Certo e' che non me ne accorsi.

Quanta insensatezza!
Quante albe, quanti tramonti…
quanti soli, quante lune
quanti deserti di vita senza dune,
ma solo lacrime di pietra e vento
il niente intorno, io lo vedo, io lo sento…
poca importanza ha
il silenzio per cui vivo
l'ultimo pensiero…
che fosse il mio?
Certo e' che non me ne accorsi.

E luce…non fu.
Ne ora ne mai piu'.

Versi pomeridiani

E luce…non fu

Nei tardi pomeriggi
di una vita qualunque
mi si rivelo' tacitamente
un'immagine sconosciuta…
il respiro soffuso
di un'anima vagante,
la voce eterea
d'un viso mai visto
l'ultimo pensiero…
che fosse il mio?
Certo e' che non me ne accorsi.

Quanta insensatezza!
Quante albe, quante tramonti…
quanti soli, quante lune
quanti deserti di vita senza dune,
ma solo lacrime di pietra e vento
il niente intorno, io lo vedo, io lo sento…
poca importanza ha
il silenzio per cui vivo
l'ultimo pensiero…
che fosse il mio?
Certo e' che non me ne accorsi.

E luce…non fu.
Ne ora ne mai piu'.

Pet bunara...

Naš Zadar obiluje mjestima koja, unatoč tome što su od kamena ili opeke, žive nekim svojim životom, kao da su samostalna živa bića. Izgrađena ljudskim umom, trudom i rukama, tim istim ljudima, njihovim stvoriteljima, uzimaju dah i udišu njihove dragocjene minute. Kad nečije prebudno oko zaluta i nevještom kontemplacijom krene opisati to mjesto puno sjećanja, sve one stvari za kojima svakodnevno slijepo jurimo postanu lanjski snijeg i obuzme nas gromka tišina razmišljanja.


Pet bunara

Rani dah
još mračnog, hladnog jutra
bježi zvijezdama nad dvorom,
usputnoj stanici dvjema sjenama
na putu ka snu;
treperi obris sjećanja vodenih boja,
jedva čujna jeka korake čuva,
a budna straža Kule Kapetanove
uznosito se drži;
perivojem ptice lutaju
i vrijeme je tu negdje,
prikovano na krilima njihovim
što uvijek preko mora gledaju.

Tanka mreža
suludih, neznanih svjetova
nestaje u hodniku krošanja,
stazom šeste ure što kuca
kao u žilama krv;
to grad, stopljen s dimom besmrtnim
izranja iz kamenih bunara
budeć' svoju zaboravnu djecu
pod nebom ravnodušja;
ptice što perivojem lutahu
sad nad životima lete,
gutaju im odbačeno vrijeme
i preko mora na krilima odnose.

Neostvareno

Probudilo me u zoru. Trgnuo sam se kad je mrak počeo podizati svoj plašt, točno u 4. 44h, koliko je ura tada pokazivala. Struktura ovog skromnog uratka, no izrazito osjećajnih slika, već je nesvjesno bila poslagana. Sve što sam napravio bilo je prepustiti tom "subconsciumu" da djeluje, da progovori umjesto neispavanog fragmenta moje malenkosti. Here we go...

4. 44

Kao nestašan mjesec
pobjegla si i ove noći,
nestala u trenu…

Ne mogu zavladati snom
ni zaposjesti misli,
izbrisati te iz njih…

Ne mogu pronaći riječi
ni ući ti u trag,
i pokušati oživjeti…

No slijedim tanki konac
izmišljene nesuvisle nade,
provučen kroz bagremje nepoznanica…
put do tvojih usana trnovit je i dug.

Želim da oči tvoje progovore,
da me love,
da me otmu,
da me slome,
da me unište,
u bijednog crva pretvore…
ako ništa, bar ću znati -
tvoj sam.

Želim te bolesno,
Želim te nadljudski,
Želim te neprestano.

Ogrozd čežnje prepun je plodova,
pomogni da ne istrunu…
budi ono što iluzija nije,
budi nebeski svod mojim zvijezdama…

Ona

Ponekad tužna,
obješena o vrijeme
što joj nemilosrdno krade
dušu skrivenu u zatvorenoj ruci
pokrivenoj zlatnim obroncima kose.
U crnom suncu
U crvenom oblaku
netaknutu je viđam.
Ne trebaju joj riječi
jer ona ima oči
tisuće tek naizgled
opipljivih svjetova…
slijedim tragove
koje ostavlja njezin smijeh
i nalazim je…
onda kad zaspem.
Ona je nad oblacima
polegnutih misli
u hladni sumrak
zatvara prozor
osjećajima, suzama i mojoj sjeni.

Riflessioni d'annata

Estinzione

Senza un briciolo di senso
passa l'ora stanca
laggiu', ove la volonta' s'azzera;
quesiti in miriadi invocano risposte,
vane ed impossibili;
Svanisce il colore dell'anima.

La gloria superficiale
invade automi immobili,
li rende all'occhio raggirato
falsi, belli, perfetti;
il tanfo fiero s'unisce al coro, fanatico e cieco
dinanzi all'altare;

Fra pause impensierite
nell'orgoglio lacerato
crampi accusatori di lesa maesta',
riconosco quel poco che in me non si piega;
e l'atomo minimo si ribella,
da flebile lamento a voce feroce!

Risali matto, risali!
Leva il grido universale,
Fanne messaggere le stelle tutte,
Svela il pugno in ogni quadrante.

Mi chiama a se' la pelle vibrante...

Veus del passat

La major part de la tardor i de l'hivern passats la vaig viure a Catalunya, encara dubtós, perseguidor i perseguit d'una inseguritat paranoica sobre moltes coses, per exemple sobre els camins que havia de triar i que fer-ne de les vint-i-quatre hores que cada dia tenia a la meva pròpia disposició.
El conjunt d'esdeveniments que s'anaven acoblant durant els primers dies van ser en el primer moment xocants, però gràcies a uns consells vehements d'un amic que trobarà la seva identitat en aquestes línies, els dubtes es van transformar en energia positiva.
Tot i això, l'enyorança de les persones estimades va deixar unes petites empremtes visibles en els versos que d'aquí poc podríeu llegir i criticar.




Diàleg amb la distància

Sàpigues que et veig
en cada pas que faig
com si tu una part en fossis;
el retrat dels peus
que dibuixen camins, en trossos.

Tan ràpida és la imatge teva
que es perd cap a la solitud,
on ni el pas urgent la pot agafar;
al meu voltant només espais muts,
i sota aquest sostre llunàtic
un buit amarg, monarca absolut.

Deixa'm donar-te l'ànima
mentre caic en la fossa
que els dies foraden a poc a poc;
un solc únic i pèrfid.
Fagocitosi suprema, ja la conec
i la gota del teu enyor
ara, en un sol cop, bec.