Endogene sile na djelu

Tektonika u širem smislu

Kopno šuti jer otokom postati
želi
Otok se skrivečki istom cilju
veseli
k'o djeca što na brige su
slijepa

bruji pijani kontinent, za njim

redom Krk, Krf, Kefalonija, Kreta

A malena bića na istim mjestima
stoje
i priča je ista, iste riječi, iste su i
boje

isto zvuči ta endogena melodika

što je svira naša draga majka tektonika

Luster

Monologhi notturni

„Ecco“, dico a quello storpio
sdraiato sugli aghi di pino
„Stando qui, non sono più
prigioniero dei vuoti giorni,
forestiero nel cuore,
figura alla deriva“.

Traccio linee di sogni impercettibili,
alla bassezza umana invisibili;
sugli occhi fugaci e spenti
un velo di solitudine.

La notte per un attimo si rischiara,
crolla il muro del buio,
ma è solo un'illusione.
Incrocio la realtà: luci nulla, il resto ombre.

Volonterose le mani sue fatate
scendono nei meandri dell'oblio
di giorni persi per sempre.
Tormenti non avverto però.

„È chiaro“, concludo,
„anche questa è la strada sbagliata“
e alla voce che fra le freddi pareti rimbomba rispondo:
„Vorrei essere un granellino di sabbia,
dalle onde farmi trasportare
oltre la cieca quiete della nebbia
per sapere dove finisce il mare“.

Kažeš da svršavaš nad brojevima,
što ih je više to si usijaniji,
usta u zanosu putuju na sjever
dok tipkanjem prizivaš duhove
i sve ono o čemu si oduvijek sanjao.

Smrvio bi mediokritet u ogledalu
jer to jednostavno ne možeš biti ti,
to je igra sjena i sjene su oko tebe.
Voliš ih, voliš da te gledaju
kako se ponosno kruniš nedodirljivošću.

Misliš da te vole, care.
Misliš da ti se iz ljubavi klanjaju.
Misliš i zaboravljaš.
Misliš i zaboravljaš.
Misliš i zaboravljaš.
Usta više ne putuju na sjever.
Misliš i zaboravljaš.

Četiri zida

Kuća
na kraju grada. Ni velika, ni mala.
Kakva je bila, takva je i sada,
tvoja i moja, kuća na kraju grada.

Kuća
presječenih niti. Muzika još svira,
mrak je pun, al' noći nismo siti
u našoj kući presječenih niti.

Zapinju i kližu znana lica
što ih goni povratak kući
u koju nikad neće stići
njihov obris, njihova skica.

Kakvu li zavjeru gradovi kuju?
Koje to stare mostove ruše?
Znana lica zaborave na duše
I olako svoju djecu truju.

Čime da prehranim strah?
Čuđenjem? Zatvorenim vratima?
Strah će nas nadživjeti
jer ga dišemo iznutra
i ne prepoznajemo znakove
iskrenih lica, izmišljenih rupa.

Sklopi oči i broji do dvadeset i osam. Broji.
Jedan, dva, tri, četiri, pet, šest, sedam, osam…
i onda…

Cants artificials llauren pedres,
la llum s'ofega als pujols del ponent.
Tambors de ferro teixen camins,
la ploma ensorrada, carbó cremat,
olor d'ànimes impresentables.

Em crido

des d'un cartró-llitera-manta
i escolto rèquiems immortals,
el geni gemega, gotejen perles,
passos aliens com els dels savis,
embolicats en la foscor densa, flagrant.

És la diada dels qui no existeixen, dels altres.
És un dia qualsevol pel món d'ençà.
Un dia inadequat.

JDŠ

Jučer, danas, šutnja


Šutnjom se, ljubavi, braniš,
silno se braniš
od žalca u paukovoj mreži
i jednom kad padne riječ,
past će na dno,
a s ovog dna se ne bježi.

Šutnja je, ljubavi, tlapnja,
i zalud tlapnja
gasi požar što u tebi bjesni,
nigdje zemlje nigdje vode,
samo nova vatra,
novi plamen ovoj pjesmi.

Šutnju, ljubavi, zoveš
imenom svojim, zoveš
tako brzo tako lako
tako da tvoje ime zvuči
prekratko
tako da ni ovaj predug stih
ne mogu da časno skrojim
tako da ni ove verse
na mogu da skratim glatko.

Čovjek u meni
sav je čađav
sav je rđav
zato se u šutnju sklanjam
poput tebe
sav se, ljubavi, sklanjam,
jučer danas sutra je
jučer danas sutra je
jučer danas sutra je
jučer danas…šutnja.

Botanika znanja

Oni znaju sve

Gledao sam cvijeće
i smiješni mu krevet
oprašen prolaskom
voajera, mudraca,
filozofa i pjesnika
s drugih obala

Gledao sam vazu
kao nikad dotad,
slušao koroziju
kako drsko
žvače, izjeda
posrnuli pedigre

Gledao sam ulicu,
čuđenje stranaca
i sâm ulazio
u slike njihove,
oni u moje
a da nisu kucali

a da nisu nikad gledali cvijeće
a da nisu nikad gledali vaze
a da nisu nikad gledali ulicu
a da nisu nikad slušali leptire

Bez formule za koroziju
Bez pedigrea

Slika za slikom,
istina je takva:
plastično cvijeće
na bezimenom grobu
gdje stranci
godinama dolaze

Ne zamjeram im
Nije svatko botaničar
Niti sam ja .