Epitaf jednog ljeta: kolovoški ples


Hladne su kapi jutros
oprale prozirne duše,
u progonstvo potjerale
vrući bijes starih borova.

Jesen je pokucala,
ništavilo se odazvalo;
oronulim korakom
ušla je nepozvano.

Riječi sporo teku sad,
u sjeti se vuku i isparavaju,
odzvanjaju nepreglednim daljinama,
čuje ih samo skamenjeno pero.

Na ogledalu života
ostala je tek gorčinom otisnuta slika...
ona prebire nevidljive valove nade,
igra se s tamnim plamenovima kiše.