Četiri zida

Kuća
na kraju grada. Ni velika, ni mala.
Kakva je bila, takva je i sada,
tvoja i moja, kuća na kraju grada.

Kuća
presječenih niti. Muzika još svira,
mrak je pun, al' noći nismo siti
u našoj kući presječenih niti.

Zapinju i kližu znana lica
što ih goni povratak kući
u koju nikad neće stići
njihov obris, njihova skica.

Kakvu li zavjeru gradovi kuju?
Koje to stare mostove ruše?
Znana lica zaborave na duše
I olako svoju djecu truju.

Čime da prehranim strah?
Čuđenjem? Zatvorenim vratima?
Strah će nas nadživjeti
jer ga dišemo iznutra
i ne prepoznajemo znakove
iskrenih lica, izmišljenih rupa.

Sklopi oči i broji do dvadeset i osam. Broji.
Jedan, dva, tri, četiri, pet, šest, sedam, osam…
i onda…

Cants artificials llauren pedres,
la llum s'ofega als pujols del ponent.
Tambors de ferro teixen camins,
la ploma ensorrada, carbó cremat,
olor d'ànimes impresentables.

Em crido

des d'un cartró-llitera-manta
i escolto rèquiems immortals,
el geni gemega, gotejen perles,
passos aliens com els dels savis,
embolicats en la foscor densa, flagrant.

És la diada dels qui no existeixen, dels altres.
És un dia qualsevol pel món d'ençà.
Un dia inadequat.

JDŠ

Jučer, danas, šutnja


Šutnjom se, ljubavi, braniš,
silno se braniš
od žalca u paukovoj mreži
i jednom kad padne riječ,
past će na dno,
a s ovog dna se ne bježi.

Šutnja je, ljubavi, tlapnja,
i zalud tlapnja
gasi požar što u tebi bjesni,
nigdje zemlje nigdje vode,
samo nova vatra,
novi plamen ovoj pjesmi.

Šutnju, ljubavi, zoveš
imenom svojim, zoveš
tako brzo tako lako
tako da tvoje ime zvuči
prekratko
tako da ni ovaj predug stih
ne mogu da časno skrojim
tako da ni ove verse
na mogu da skratim glatko.

Čovjek u meni
sav je čađav
sav je rđav
zato se u šutnju sklanjam
poput tebe
sav se, ljubavi, sklanjam,
jučer danas sutra je
jučer danas sutra je
jučer danas sutra je
jučer danas…šutnja.

Botanika znanja

Oni znaju sve

Gledao sam cvijeće
i smiješni mu krevet
oprašen prolaskom
voajera, mudraca,
filozofa i pjesnika
s drugih obala

Gledao sam vazu
kao nikad dotad,
slušao koroziju
kako drsko
žvače, izjeda
posrnuli pedigre

Gledao sam ulicu,
čuđenje stranaca
i sâm ulazio
u slike njihove,
oni u moje
a da nisu kucali

a da nisu nikad gledali cvijeće
a da nisu nikad gledali vaze
a da nisu nikad gledali ulicu
a da nisu nikad slušali leptire

Bez formule za koroziju
Bez pedigrea

Slika za slikom,
istina je takva:
plastično cvijeće
na bezimenom grobu
gdje stranci
godinama dolaze

Ne zamjeram im
Nije svatko botaničar
Niti sam ja .

Back back back

Tornai

una sera di novembre
incontrai l'uscio di casa
improvvisamente
facemmo conoscenza.
"Piacere, sono io". "Piacere, piacere mio."

Le mani della porta
unte di apprensione materna
dopo il sole
tornavo sempre appisolato
e c'era luce ancora, la luce carnivora.

Mi lasciai divorare
e cupi tamburi mi svegliarono.

Anima Alcatraz

I castelli che avrei costruito
si sono dissolti nella prima nebbia,
cedendo alle sue lusinghe stratificate.

Calato l'Equinozio,
ho visto mutare
comuni ripostigli
in antri carnivori,
semplici battute
in bestiali ingiurie,
orgogli denutriti
in onnipotenze onnipotenti,
poggi innocui
in catene andine,
banali lacci
in cordame rampicante
che stretto alle luci della ribalta
assecondava le voglie
del nuovo sovrano e riempiva
il suo traboccante harem
di materia prima.

Ho avuto paura. Sí, paura.
„Paura“ si pronuncia cosí
e cosí mi pronuncio ora.

„Dico a te, tiranno
del puzzle e della parola,
te lo scrivo ricalcando
il mio necrologio:
Morirai ben presto
anche tu, denudato
delle tue vesti, l'onore
striminzito, stralunato
in bella vista
ben presto scalcerai
e su di te s'abbatterà

una raffica di bora
ed un'altra ancora
una raffica di bora
ed un'altra ancora
una raffica di bora
ed un'altra ancora

finchè

raggiunto mi avrai
e a me ti unirai.

Negre

A la Masia

Negre

sabor ancestral

Negre

aire liliputenc

Negre

espina poruga

Negre

joc covard


Negre només

i només

Negre

a l'abast del més llest,

no m'alegre

gens.


Geperut disfressat

Ésser esquarteat.

Campanades a triomf,

a la catedral fictícia del plaer

Quasimodo sempre hi és, sempre és cuer

com un ximple que pateix el

Negre

pecat capital

Negre

ullada fugaç

Negre

cabell foraster

Negre

color desig


Negre només

i només

Negre

que amor mai no tindràs

i espurnes buscaràs

a les fosques,

aquells amagatalls nostres

que mai descobrirem.

Među svoje najdraže uratke iz najranije faze (2004-2005) ubrajam i sljedeću pjesmu, u kojoj sam se poigrao riječima opisujući jednu kratak, ali zanimljiv i intrigantan odnos što se zbio u proljeće 2005. Pouku naravno nisam izvukao...

Mirisi Irske, Lišće, Amuleti

Moje snove
ispuniti znaš,
leti nad poljanama zelenim,
a nek te vode tragovi naših dodira...i

zamisli

Mi u noći
i nitko više,
lebdjet ćemo nad morima olujnim,
aromama naših tijela opijeni...i

vjeruj u

Mirise beskrajnih
irskih dolina,
lišće što nas pokriva,
amulete drevnih ljubavi.

Buonasera, amici vicini e lontani.
Eccovi alcuni versi risalenti al 2006.


Monologhi notturni

"Ecco", dico a quello storpio
sdraiato sugli aghi di pino...
"Stando qui, non sono più
prigioniero dei vuoti giorni,
forestiero nel cuore,
figura alla deriva".

Traccio linee di sogni impercettibili
alla bassezza umana invisibili;
sugli occhi fugaci e spenti
un velo di solitudine...

La notte per un attimo si rischiara,
crolla il muro del buio.
È solo un'illusione.
Incrocio la realtà: luci nulla, il resto ombre.

Volonterose le mani sue fatate
scendono nei meandri dell'oblio
di giorni persi per sempre.
Tormenti non avverto però.

"È chiaro", concludo,
"Anche questa è la strada sbagliata".
Ed alla voce che fra le pareti fredde rimbomba rispondo:
"Vorrei essere un granellino di sabbia,
dalle onde farmi trasportare
per sapere dove finisce il mare".

Blijeda rijeka

Pustiti se,
poput rijeke što daruje
korak
mlakom uzdisaju kamena

Otete pukotine, krhotine sjena,
blizanke nestale u strujanju,
izvrnute
u blijedom koritu

Ostaju gomile, želje,
neostvareni trenuci,
ukopani
godinama zaboravljeni

Ubijeđeni sumnjom
dodirom se miluju,
pa u blato propadaju.

Radni dan u žnj-molu


Dragi dnevniče
iduće jutro pamtim
hrpu sivu neispavanu
psovke prstima
po noćnom ormariću.

Zaudara mi buđenje
nervoza i skolioza
tražim pet minuta
potrbuške i leđno.

Kilavi dah, mamurni hod
do jednosjeda i nazad
za novih pet minuta.

Odissea

Estàvem fent la història,
pelegrinatge fanàtic
d'un mes qualsevol,
d'un dia qualsevol:
pergamins i personatges
sempre vestits de capvespre.

Tu i jo, amic meu,
les ombres del costat,
el got i l'ampolla,
un refrany popular,
pastís de dites i cançons,
eines de mil diàlegs.

Estàvem fent la història
amb prou coratge i veu
desplegant veles disbauxades
així, sense adonar-nos,
navegadors sense atzimuts,
fills distrets del carrer.

Tu i jo, amic meu,
les ombres del costat,
el got i l'ampolla,
un refrany popular,
pastís de dites i cançons,
eines de mil diàlegs.

Estàvem fent la història,
una Odissea minúscula,
que viatja per boques
d'Homers fugaços,
fidels de la paraula,
quasi fanàtics diria.

Tu i jo, amic meu,
les ombres del costat,
el got i l'ampolla,
un refrany popular,
pastís de dites i cançons,
eines de mil diàlegs.

Ja és hora, mestre:
Penèlopes i Ítaques ens esperen.

Mors, mortis

Varaš se kad zaspeš,
bijeg je nemoguć,
potonuće u istinu
određeno besviješću.
U zamci ne odlučuješ ti.
Boli.
Znam.

Postelja-samica,
izolirana placenta,
u njoj nepozvani gost,
neishranjeno čedo
židova i ciganke,
dead man sleeping.
Sve vidim,
cijelo mnoštvo tepa,
zdušno navija.
Pune puncate tribine:
„Ubij ga!“
„We want him dead!“
Sudac do suca. Proroci pravdonoše.
Živ je ergo Kriv je.
A porota?
Zar je cigo-ćifut zaslužuje?
Ne budite smiješni.

Novopečeni leš visi,
bar je stekao iskustvo,
neka kažu da smo beštije,
naučili smo mi njega.

Da mi povjeruješ
sad bih naiskap
preplivao noći do punte
što je sakrivaju maske.
Maski se najviše bojim,
Klonim ih se,
a čovjek im se klanja.

Maske i varke,
Slova i riječi,
Prst i ruka,
Život i smrt,
Tren i Vječnost.

I vječni ponavljači.

Encanteri

T'he vist
(i reconegut un instant després).

Illa encesa que surts de les fosques,
ara sí, clara.

Els llamps
de les teves pupil•les em maregen
i m'he perdut en el teu esguard
impossible.

Si no et torno a veure et deixaré
al calaix, poruc. Per això mai
t'estimaré. Et desitjaré.

Sóc un pèssim mentider.

Kukavica i istina

Još jedna pjesma (ovaj put u izuzetno prirodnoj rimi) nastala snažnom introspekcijom za vrijeme "ne pretjerano izraženog" optimizma. Uostalom, pesimisti su optimisti s iskustvom...ili im možda fali hrabrosti, to je na kraju krajeva sasvim subjektivna procjena.


Kukavica i Istina

Tiho mi budi živote, večeras,
stari te drug očajno moli
da mu suze brižno očuvaš
od kandža prodane boli.

Usred jecaja glas svoj pritaji
jer mrtvački bljesak ne mari za slabe,
ako ponos i načas zataji
ne brini, vrijeme sve jede, od pete do glave.

Ne skrivaj se, ne laži, ne bježi,
jadikovke pokošene nek' trunu
dok kukavica na sebe reži,
Da, proklinje pretešku, poklonjenu krunu.

I pada maska, nijema i laka,
lice spremno da zamjenu nađe,
da ga zapljusne težina mraka,
potope se sve spasonosne lađe.

Opsjednuto, tvrdoglavo vjeran,
obraćam se, živote, baš tebi,
ni sam ne znam što smjeram
ni koliko časak istine vrijedi.

Pješčani pljusak

Sluge sivog plamena,
širokih morskih vrata,
dveri ponosnog neba
pjene se iz kamena
prosipanog zlata.
Pješčanim zrncima,
izrovanim kapima kiše,
potopljenim trncima
pljusak tragove briše.
Oblak u niskom letu...
izgara, duh ispušta,
izaziva sudbinu kletu.
Opijeni sag gmiže,
jašući val stiže.
Uspavana pučina.

A Silvio...(mi scusi sior Leopardi)

Giusto una premessa: questa poesia-omaggio non e' un pesce d'aprile, al contrario.
Lungi da me spacciarmi come portatore di verita' assolute ed inoppugnabili...esistono pero' persone/personaggi che hanno suscitato e continuano a suscitare in me un misto di derisione ed ribrezzo ed in questo senso non posso che esprimere queste sensazioni attraverso una gentil poesiola. Arrivederci.

L'allegro despota

Inneggia a te la massa
o re dalle vesti sgargianti
lo schermo la tua grancassa
in attesa di sintagmi brillanti.

Dell'orgoglioso sorriso profeta
amplesso di sordida bile,
portentoso candido esteta
immune a cadute di stile.

D'allegria il potente trasuda,
cristallino appare il vetro,
cagionevole alla verita' cruda
recita l'ossimoro tetro.

Il cuore dei matti ascolta
del despota l'arringa gioiosa,
siede alla destra piu' stolta
l'applauso alla trovata estrosa.

Dei pellegrini guida la via
intrisa di pensieri fissi,
oppressa da militante follia
ridacchia l'esiliata eclissi.

Una plaça, un tros d'història...

D'aquí a pocs dies, a Sali, capital i poblet de l'illa de Dugi otok, recitarè uns quants poemets meus, entre els quals he reservat un lloc especial pel català.
Un d'aquests poemets és la versió traduida (òstia, què porta dièresi?) de „Els cinc pous“, petit homenatge a la meua ciutat. Senyores i senyors, bona lectura! I gràcies, com sempre, al mestre Pausif per la col.laboració.


Els cinc pous

L'hàlit primer
d'un matí encara fred i fosc
fuig de les estrelles damunt del pati,
estació de pas de dues ombres
que viatgen cap a la son;
tremola el contorn dels records d'aquarel•la,
L'eco, fluix, protegeix els seus passos
i la talaia atenta de la Torre del Capità
s'erigeix orgullosa.
Uns ocells vaguen pel parc
i el temps hi és, en algun lloc,
clavat a les seues ales
que sempre miren més enllà de la mar.

Una xarxa prima
d'uns móns folls, desconeguts,
desapareix dins el passadís de les frondes,
per la senda de la sisena hora que bat
com la sang a les venes;
així la ciutat, fosa amb el fum immortal
emergeix dels pous pedregosos
i desperta els seus fills distrets
sota un cel apàtic;
els ocells que vagaven pel parc,
ara volen sobre les vides,
engoleixen el seu temps abandonat
i a les ales se l'enduen enllà de la mar.

Stari dobri Psiho

Promatram se suzdržano.

Ni traga divljenju,

ni naznake poraza.

Konačna rasčlamba početnih slova života,

ili onog što konce pomiče.

Pod staklenim zvonom čuvam zaborav,

dragocjen,

Ostavštinu nebuloza, planova i želja,

skovanih u očima...

Pitanje se postavlja,

majušno, ali vraški pretenciozno.

Zastajkuje odgovor

na gozbi nepozvanih slutnji i tvrdnji.

Pod kazaljkama nepomičnog sata

vječnost se topi,

Ne značim ništa,

manji sam od krušne mrvice.

Ponavljam iste geste,

glupa mimika izdaje me gomili,

Par dobrih štoseva za viđeni bis,

i, napokon, zbogom...

Català d'ultramar

Les idees van i venen, algunes se'n van més rapidament, d'altres es queden arrelades. Aquest procès no té regles i lleis, només segueix el camí dels esdeveniments quotidians.
La mort doncs forma part d'aquest ultim conjunt d'idees; és per l'autor un concepte poètic molt arrelat i (perdoneu aquest joc de paraules) „viu“. La mort en un sentit molt proper, entès com l'ultima etapa d'un determinat tipus de decadència, física o metafísica. Això ja és a discrecció dels senyors lectors.

Dit això, us regalo aquests versos no pretenciosos.



Epitafi màgic


Desaparèixer

quan fa falta

o de sobte

entre lletres

gelades, pures

de cal•ligrafia,

nodriment necessari

i enllaç vital

a la pedra llaurada.



Perquè sapigueu

el que no volgué

que sapiguessiu

quan ignorant-nos

en silenci

ens creuàvem,

quan mútuament

el silenci

ens creuava.

Zvuk samoće

Odnedavno spoznajem,
ćutim čudan znak,
evo ga, ponovo se javlja,
mrakom i zlim slutnjama obavijen…

Naoko krhkih, neupadljivih crta,
apatijom išaran,
no privlačan kao boginja,
začaranom melodijom,
vrtoglavo me uzima...
u svoje krilo.

Srebrne niti kose
u šaci nalazim,
thanathos vremena
rukama mojim vlada,
anagrami bez rješenja nižu se…

Čovjek je prošlost,
aorist od rođenja,
sutra je novi dan,
tako barem govore...
ali i dalje neumorno igraju
mramorni zvuci samoće…

Notturno

Riposa fra i muri
sepolto dal perfido timore,
i muri ricordano, i muri sanno.

La notte se ne vanno, svaniscono.

Ecco, un canguro balza
dal marsupio, amico
immaginario, ricordo d'una canzone:

Favola a cui si crede.

Compito scritto
in un baleno, il cipresso, l'edera, il pino,
l'alloro, l'acacia, la nespola:

La giungla dei primi passi.

L'orto, labirinto magico,
prodezze fra gatti ed altalene;
scarpe lucide di terra.

Un dispetto, un ramo di tamarice.

Il paradiso via ghiaia
sulla fronte giocosa, sangue
sul viso, ridicole smorfie.

Un circo vero e proprio.

Il giglio a caccia
di gioia protegge dalla macchina,
clessidra selvaggia, arrogante:

L'oblio nell'oblio cade
(tutto è nuovamente vivo e reale).

Il cortile si fa bianco tutt'intorno,
una vita intera come un solo giorno.

Nokturno

Počiva u zidovima,
zakopan podmuklim strahom,
zidovi pamte, zidovi znaju.

Noću nestaju, odlaze.

Tad klokan iskače
iz tobolca, imaginarni
prijatelj, sjećanje na pjesmu.

Bajka kojoj se vjeruje.

Zadaća napisana
za tren, čempres, bršljen, bor,
lovor, nešpula, bagrem:

Džungla prvih koraka.

Vrtni labirint čuda,
podvizi ljuljačke i mačke;
postole ulaštene zemljom.

Za dišpet, tamarisov prut.

Raj putem šljunka
na razigranom čelu, krv
na licu, smiješne grimase.

Pravi pravcati cirkus.

Ljiljan u lovu
na sreću štiti od stroja,
divlje, bahate klepsidre:

Zaborav u zaborav pada
(sve je opet živo i stvarno).

Dvor se prvim snijegom bijeli,
Jedan dan kao jedan život cijeli.

Versi pomeridiani

E luce…non fu

Nei tardi pomeriggi
di una vita qualunque
mi si rivelo' tacitamente
un'immagine sconosciuta…
il respiro soffuso
di un'anima vagante,
la voce eterea
d'un viso mai visto
l'ultimo pensiero…
che fosse il mio?
Certo e' che non me ne accorsi.

Quanta insensatezza!
Quante albe, quanti tramonti…
quanti soli, quante lune
quanti deserti di vita senza dune,
ma solo lacrime di pietra e vento
il niente intorno, io lo vedo, io lo sento…
poca importanza ha
il silenzio per cui vivo
l'ultimo pensiero…
che fosse il mio?
Certo e' che non me ne accorsi.

E luce…non fu.
Ne ora ne mai piu'.

Versi pomeridiani

E luce…non fu

Nei tardi pomeriggi
di una vita qualunque
mi si rivelo' tacitamente
un'immagine sconosciuta…
il respiro soffuso
di un'anima vagante,
la voce eterea
d'un viso mai visto
l'ultimo pensiero…
che fosse il mio?
Certo e' che non me ne accorsi.

Quanta insensatezza!
Quante albe, quante tramonti…
quanti soli, quante lune
quanti deserti di vita senza dune,
ma solo lacrime di pietra e vento
il niente intorno, io lo vedo, io lo sento…
poca importanza ha
il silenzio per cui vivo
l'ultimo pensiero…
che fosse il mio?
Certo e' che non me ne accorsi.

E luce…non fu.
Ne ora ne mai piu'.

Pet bunara...

Naš Zadar obiluje mjestima koja, unatoč tome što su od kamena ili opeke, žive nekim svojim životom, kao da su samostalna živa bića. Izgrađena ljudskim umom, trudom i rukama, tim istim ljudima, njihovim stvoriteljima, uzimaju dah i udišu njihove dragocjene minute. Kad nečije prebudno oko zaluta i nevještom kontemplacijom krene opisati to mjesto puno sjećanja, sve one stvari za kojima svakodnevno slijepo jurimo postanu lanjski snijeg i obuzme nas gromka tišina razmišljanja.


Pet bunara

Rani dah
još mračnog, hladnog jutra
bježi zvijezdama nad dvorom,
usputnoj stanici dvjema sjenama
na putu ka snu;
treperi obris sjećanja vodenih boja,
jedva čujna jeka korake čuva,
a budna straža Kule Kapetanove
uznosito se drži;
perivojem ptice lutaju
i vrijeme je tu negdje,
prikovano na krilima njihovim
što uvijek preko mora gledaju.

Tanka mreža
suludih, neznanih svjetova
nestaje u hodniku krošanja,
stazom šeste ure što kuca
kao u žilama krv;
to grad, stopljen s dimom besmrtnim
izranja iz kamenih bunara
budeć' svoju zaboravnu djecu
pod nebom ravnodušja;
ptice što perivojem lutahu
sad nad životima lete,
gutaju im odbačeno vrijeme
i preko mora na krilima odnose.

Neostvareno

Probudilo me u zoru. Trgnuo sam se kad je mrak počeo podizati svoj plašt, točno u 4. 44h, koliko je ura tada pokazivala. Struktura ovog skromnog uratka, no izrazito osjećajnih slika, već je nesvjesno bila poslagana. Sve što sam napravio bilo je prepustiti tom "subconsciumu" da djeluje, da progovori umjesto neispavanog fragmenta moje malenkosti. Here we go...

4. 44

Kao nestašan mjesec
pobjegla si i ove noći,
nestala u trenu…

Ne mogu zavladati snom
ni zaposjesti misli,
izbrisati te iz njih…

Ne mogu pronaći riječi
ni ući ti u trag,
i pokušati oživjeti…

No slijedim tanki konac
izmišljene nesuvisle nade,
provučen kroz bagremje nepoznanica…
put do tvojih usana trnovit je i dug.

Želim da oči tvoje progovore,
da me love,
da me otmu,
da me slome,
da me unište,
u bijednog crva pretvore…
ako ništa, bar ću znati -
tvoj sam.

Želim te bolesno,
Želim te nadljudski,
Želim te neprestano.

Ogrozd čežnje prepun je plodova,
pomogni da ne istrunu…
budi ono što iluzija nije,
budi nebeski svod mojim zvijezdama…

Ona

Ponekad tužna,
obješena o vrijeme
što joj nemilosrdno krade
dušu skrivenu u zatvorenoj ruci
pokrivenoj zlatnim obroncima kose.
U crnom suncu
U crvenom oblaku
netaknutu je viđam.
Ne trebaju joj riječi
jer ona ima oči
tisuće tek naizgled
opipljivih svjetova…
slijedim tragove
koje ostavlja njezin smijeh
i nalazim je…
onda kad zaspem.
Ona je nad oblacima
polegnutih misli
u hladni sumrak
zatvara prozor
osjećajima, suzama i mojoj sjeni.

Riflessioni d'annata

Estinzione

Senza un briciolo di senso
passa l'ora stanca
laggiu', ove la volonta' s'azzera;
quesiti in miriadi invocano risposte,
vane ed impossibili;
Svanisce il colore dell'anima.

La gloria superficiale
invade automi immobili,
li rende all'occhio raggirato
falsi, belli, perfetti;
il tanfo fiero s'unisce al coro, fanatico e cieco
dinanzi all'altare;

Fra pause impensierite
nell'orgoglio lacerato
crampi accusatori di lesa maesta',
riconosco quel poco che in me non si piega;
e l'atomo minimo si ribella,
da flebile lamento a voce feroce!

Risali matto, risali!
Leva il grido universale,
Fanne messaggere le stelle tutte,
Svela il pugno in ogni quadrante.

Mi chiama a se' la pelle vibrante...

Veus del passat

La major part de la tardor i de l'hivern passats la vaig viure a Catalunya, encara dubtós, perseguidor i perseguit d'una inseguritat paranoica sobre moltes coses, per exemple sobre els camins que havia de triar i que fer-ne de les vint-i-quatre hores que cada dia tenia a la meva pròpia disposició.
El conjunt d'esdeveniments que s'anaven acoblant durant els primers dies van ser en el primer moment xocants, però gràcies a uns consells vehements d'un amic que trobarà la seva identitat en aquestes línies, els dubtes es van transformar en energia positiva.
Tot i això, l'enyorança de les persones estimades va deixar unes petites empremtes visibles en els versos que d'aquí poc podríeu llegir i criticar.




Diàleg amb la distància

Sàpigues que et veig
en cada pas que faig
com si tu una part en fossis;
el retrat dels peus
que dibuixen camins, en trossos.

Tan ràpida és la imatge teva
que es perd cap a la solitud,
on ni el pas urgent la pot agafar;
al meu voltant només espais muts,
i sota aquest sostre llunàtic
un buit amarg, monarca absolut.

Deixa'm donar-te l'ànima
mentre caic en la fossa
que els dies foraden a poc a poc;
un solc únic i pèrfid.
Fagocitosi suprema, ja la conec
i la gota del teu enyor
ara, en un sol cop, bec.

Nebbia in val padana...

Lunatica quiete

Sinousa ed assopita,
la notte preziosa d'un suono sfumato
s'alza, piena nella luna nuova
di futuro contornata,
amichevole fantasia.

Cammina l'oscurita'
sui tasti del pianoforte monco,
una scia scuote i cocci stinti
dal silenzio raccolti,
preda dei sogni.

Stanno a grappoli
filari muti al freddo ritti,
troppo stanchi per scambiar voce
nell'eterna attesa,
torbida vena.

Suicid je svakodnevnica,
kušano i progutano zabranjeno voće;
ne stigne se na "repete'".

Kuša se bez gutanja,
pa iz grla ispadne zalogaj
ili se na silu povrati.

U slast.